Historia zgromadzenia

Geneza i charyzmat  

Siostry  Św. Elżbiety, potocznie zwane Elżbietankami są wspólnotą kontemplacyjno-czynną, na prawie papieskim, powstałą w dniu 27.09.1842r.w Nysie. Założycielką była Klara Wolf, a współzałożycielkami Matylda i bł. Maria Luiza Merkert oraz Franciszka Werner.

Historia:

Zgromadzenie Sióstr św. Elżbiety zostało założone 27 września 1842 r. w Nysie na ziemi śląskiej. Cztery mieszkanki tego miasta: Klara Wolff, Matylda i bł. Maria Luiza Merkert oraz Franciszka Werner objęły ambulatoryjną opieką chorych w ich własnych mieszkaniach. Niezrozumienie idei młodych dziewcząt doprowadziło w 1849 r. do tymczasowej likwidacji dzieła. Walkę z trudnościami podjęła bł. Maria Luiza Merkert. 19 listopada 1850 r. wraz z Franciszką Werner ponownie rozpoczęły bezpłatną pielęgnację chorych bez względu na status społeczny, wyznanie i płeć. bł. Maria Luiza Merkert założyła Stowarzyszenie św. Elżbiety, które przekształciła potem w zgromadzenie zakonne, otrzymując dla niego w 1859 r. zatwierdzenie diecezjalne, a w 1871 r. dekret pochwalny papieża Piusa IX .

Charyzmatem Zgromadzenia jest życie według rad ewangelicznych i służba Bogu w osobach ubogich chorych starszych zwłaszcza w ich własnych domach. Miłość miłosierna do chorych od samego początku istnienia Zgromadzenia ma wymiar najpełniejszy, do poświęcenia własnego życia włącznie.

Duchowość:

Zgromadzenie szczególnie czci Serce Jezusowe, źródło miłości pokornej, twórczej i dyspozycyjnej. Od Niego założycielki i kolejne pokolenia elżbietańskie uczą się całkowitego ukrycia w Bogu, miłości ofiarnej, aż do oddania życia.

We wspólnocie żywe jest nabożeństwo do Matki Bożej w tajemnicy Nawiedzenia, z której elżbietanki czerpią umocnienie wiary i zachętę do miłości służebnej. Zgodnie z zaleceniem założycielek święto Nawiedzenia NMP (31 maja) jest świętem zgromadzenia i dniem odnawiania ślubów zakonnych.    Życie wspólnotowe prowadzą zgodnie z przyjętym porządkiem dnia. Modlitwa, eucharystia, medytacja, wspólnota siostrzana są źródłem naszych sił w posłudze potrzebującym.

Duchowość Elżbietanek opiera się na przykładzie patronki, Św. Elżbiety Węgierskiej, która pielęgnując chorych, usiłowała widzieć w nich zranione członki naszego Pana. Swoim życiem pragniemy naśladować Chrystusa w Jego oddaniu sprawom Ojca i jak On pochylać się nad ludźmi będącymi w potrzebie.  Służba chorym, cierpiącym, samotnym i opuszczonym, szczególnie w ich własnych mieszkaniach, służba pielęgniarska w szpitalach i domach opieki dla dzieci i dorosłych, praca wychowawcza w domach i zakładach dla dzieci, praca duszpasterska i apostolska w parafiach (katechetki,
zakrystianki, organistki), służba dla Kościoła w Kuriach biskupich, seminariach duchownych, praca misyjna, działalność z katolikami świeckimi we Wspólnocie Apostolskiej Św. Elżbiety.     

Śluby zakonne:

Śluby: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa uzdatniają nas do niepodzielnej, swobodnej służby Bogu i ludziom.

Na przestrzeni ponad 170 lat ok. 10 tys. elżbietanek służyło chorym, potrzebującym, dzieciom i ludziom starszym, pielęgnowało rannych żołnierzy w czasie kolejnych wojen w XIX i XX w. Niektóre siostry zostały wezwane do heroicznego oddania życia w czasie posługi, a w 1945 r. kilkanaście z nich zginęło śmiercią męczeńską w obronie wiary, czystości i ludzkiej godności.
W 1954 r. ponad 370 sióstr św. Elżbiety wysiedlono do przymusowych obozów pracy w Gostyniu, Kobylinie i Dębowej Łące.
Obecnie zgromadzenie posiada liczne placówki w Polsce i za granicą: w Brazylii, Paragwaju, Boliwii, Tanzanii, Czechach, Danii, Szwecji, Izraelu, Niemczech, Włoszech, Norwegii, Rosji, Ukrainie, Kazachstanie, Gruzji  i na Litwie.